Het is tijd om... werelden te verenigen

Ik merk in deze tijd wat frictie.

Mensen die spiritualiteit invullen als belevingen, ervaringen, highs & kicks, een zoektocht naar heling en rust, reizen doorheen de eigen donkerte, hevig verlangen naar licht, energetisch waarnemen, ‘readen’ en ‘healen’.

Mensen die spiritualiteit invullen als studiewerk, intellectuele inspanning, jarenlange oefening, inwijding in esoterische kennis, ontwikkeling van het bewustzijn, grootse inzichten.

Het eerste zou je kunnen benoemen als innerlijke ontwikkeling. Het tweede als geestelijke ontwikkeling.

Het lijkt mij tijd om deze twee werelden — die je als yin en yang, vrouwelijk en mannelijk, hart en hoofd, voelen en denken zou kunnen benoemen — te verenigen.

Soms zie ik in de mannelijke, meer geestelijke en cerebrale opleidingen dat 'voelen', dat innerlijke, dat zachte, dat zoeken, zakken en landen in jezelf ontbreken.

Soms zie ik in de vrouwelijke, meer lichaamsgerichte en intuïtieve opleidingen, dat grotere kader, een ondersteunend raamwerk, een richtinggevend intellectueel fundament voor werkelijk en daadkrachtig scheppen ontbreken.

Niet zelden verguizen beide werelden mekaar. Alsof het het ene of het andere moet zijn. Terwijl net deze tijd ontzettend vraagt naar integratie. Naar niet meer één waarheid, maar de diversiteit die net zo verrijkend is en wederzijds bevrucht.

Voor mij persoonlijk is het een onafscheidelijk duo, dat tot de beste innerlijke en geestelijke verrijking en tot bevredigende schepping leidt: praktijk én scholing, kennis én voelen, denken én doen.

Een gedegen theorie plus het voelen en waarnemen daarbij verfijnen verrijkt beide polen. Praktijkervaring plus jouw spirituele fundament verstevigen laat je winnen aan kracht.

Misschien ondernemen we beter geen innerlijke reizen zonder degelijke leiding. Misschien nemen we beter niet de leiding zonder eerst zelf die uitdagende innerlijke reis aan te gaan.