Hier op deze plek zat ik roerloos stil. De tijd verdween, viel samen met de eindeloze ruimte van het nietsdoen. Hier op deze plek werd ik geoefend in niets verwachten, in het zonder doel zijn, en dan beloond worden.
De zon die langzaam opkwam en mijn gezicht steeds nadrukkelijker streelde met haar warmte. Een witwangstern die spectaculair naar een visje dook. Twee beverratten die synchroon voorbijzwommen. De melodieuze zang van een wielewaal in de verte. De magische passage van een ijsvogel als een turkoois glanzende bliksemschicht.
En dan, als kers op de taart: een solitaire zwaan die, in die totale roerloze stilte, op luttele afstand boven mijn hoofd voorbijvloog. Een mythisch moment. Tranen in de ogen.
Het is reiken naar niets en alles krijgen. Veel meer dan je verwacht.
Als onze blik en onze verlangens gericht zijn, gaat er zoveel aan ons voorbij.
De werkelijkheid wordt gefilterd, terwijl de werkelijkheid rijker is dan we ons kunnen voorstellen.
Durven we ontvankelijk te zijn en zonder verwachting?
Of dolen we doelloos rond, eeuwig onverzadigd, omdat de werkelijkheid maar niet wil beantwoorden aan het gefabriceerde beeld in ons hoofd?
Loslaten, dat was wat ik weer maar een keer leerde, in die koesterende, ontroerende stilte van de natuur.
Roerloos luisteren, één worden, met haar ritme. Hartslag van de aarde wordt jouw hartslag.
En dan wordt alles anders. Dan stroomt het. Rijkdom die nauwelijks in woorden is te vatten.
Die het hart doet overlopen. Vervullende overvloed.
De ziel dronk. De ziel was stomdronken en gelukkig.
Comments